To be willing to march into hell for a heavenly cause
Curator: Marina Doritis
VIDEO
KICK GALLERY, ATHENS, GREECE, 3-6 JUNE 2021
Queerness is a longing that propels us onward, beyond romances of the negative and toiling in the present. Queerness is that thing that lets us feel that this world is not enough, that indeed something is missing.
– José Esteban Muñoz
The screening To be willing to march into hell for a heavenly cause presents video works by artists that deploy music, sound, and storytelling to explore queer narratives. At the heart of the selected works is a desire to share personal experiences and public histories, and to broach ideas around sexuality and gender politics. The notion of performativity is evident in all the works, recalling the writings of José Esteban Muñoz and the utopian potential of the queer aesthetic and subject.
In order of appearance:
My Barbarian
Counterpublicity, 2014
My Barbarian's Counterpublicity is a staged video performance based on an essay about Pedro Zamora, AIDS activist and star of the Real World: San Francisco, written by José Esteban Muñoz in his book, Disidentifications. The three members of My Barbarian re-perform scenes from The Real World in an alienated style, resisting the affect of reality tv even as they interrogate its politics, contrasting these scenes with the embodied performance of 90s-inspired music videos, with lyrics adapted from Muñoz's theory of queer counterpublic spheres that operate against the dominance of racism and homophobia.
Pauline Boudry and Renate Lorenz
To Valerie Solanas and Marilyn Monroe in Recognition of their Desperation, 2013
Six performers are following the score To Valerie Solanas and Marilyn Monroe in Recognition of their Desperation which the composer Pauline Oliveros wrote in 1970 after reading the text Scum Manifesto by Valerie Solanas (who is also known for shooting Andy Warhol). Oliveros‘s composition asks the performers to choose five pitches each and to play very long tones, modulated or unmodulated. In the middle section of the piece the performers are invited to imitate each other‘s pitches and modulations. The cues in this piece are given collectively through light - a red section is followed by a yellow and a blue section, and there are two additional cues given by strobe light. The piece To Valerie Solanas and Marilyn Monroe in Recognition of their Desperation values the unpredictable and unknowable possibilities that might be activated by not specifying pitches and rhythms. Nothing is known in advance of making the music. The instructions are chosen in order to insist on ‘a continuous circulation of power’ (Oliveros) between listening and sounding - a give and take that requires, as Oliveros says, an unusual attention to the relationship between oneself and others. The work poses the question of the possibilities and limits of a politics of musical and filmic forms. Can sounds, rhythms and light produce queer relations? Can they become revolutionary?
Edward Thomasson
Pressure, 2016
Pressure explores how feelings are managed and organised in mutually beneficial relationships. Constructed and recorded on the set of Thomasson’s play, Volunteers (2016). The video employs spoken word and song to describe three fictional situations in which people voluntarily allow themselves to be used as support for other people in order for them to maintain balance. Two men move through a BDSM role-play, an employer is coerced into taking on extra work by her boss and a woman volunteers as a body for a massage training class.
Jasmine Johnson
More Than Two: Omnibus, 2018
More Than Two: Omnibus is a performance of all the episodes developed as part of Johnson’s ongoing project More Than Two initiated in June 2017. Episodes are based on the accounts of a constellation of individuals who mediate alternative relationships via screens. Using earpieces, the performers reproduce the words, utterances, intonation and pacing of conversations alongside musical accompaniment. Subjects such as coming out, sex apps and reproduction are handled with humour and anxiety. Sound recordings from discussions, interviews and real dates inform the piece, with interviewees becoming embedded overtime, eventually becoming collaborators and devising the musical elements of the performance.
Evan Ifekoya
The Gender Song, 2014
The Gender Song is a defiant call to end limiting gender categorisation spun over a dancehall riddim. It is one of four in a series of works that seek to queery the music video format.
P. Staff
The Foundation, 2015
The Foundation combines footage shot around the Tom of Finland Foundation in Los Angeles alongside choreographed sequences in a specially constructed set. Together they form a portrait of a site and its multiple layers of existence, sub-communities, interpersonal relations, and erotic and artistic imaginaries that the site hosts, promotes, and projects. Rather than focusing on Tom of Finland’s work, Staff’s video evokes his foundation as a set of relations. By foregrounding their own identity and personal dialogue with the different communities of the Foundation to consider how ideas of intergenerational inheritance and exchange are complicated by gender identity and presentation. In this context, of a younger trans person within a context dominated by the overtly masculine, male identity of an older generation. Staff explores how a collection is formed and constituted; the communities that produce and are produced by a body of work; and ideas of intergenerational relationships and care.
Christodoulos Panayioutou
Utopian Songs, 2007*
The title for this programme is a lyric taken from the song The Impossible Dream which features in Christodoulos Panayiotou’s work Utopian Songs, a performance that took place on a travelling boat between Piraeus and Aegina in 2007. The camera’s gaze focuses on a young man, who plays the guitar and sings seven songs taken from musicals written during the Cold War era. The chosen songs employ weather as a metaphor to think of a better future; such as Tomorrow from Annie, and Somewhere Over the Rainbow from Wizard of Oz. Whilst the use of weather analogies to describe a hopeful future has a long tradition within language and literature, what is of interest here is the vehicle chosen to deliver these unattainable notions of utopia.
*The film is a documentation of the performance.
Biographies
Marina Doritis is a curator and writer based in London, UK. She currently works as a Producer at Artangel, a London-based organisation that creates extraordinary art in unexpected places. She has worked on several ambitious Artangel commissions including Jorge Otero Pailos, The Ethics of Dust (2016); Taryn Simon, An Occupation of Loss (2018) and Andrea Luka Zimmerman and Adrian Jackson, Here for Life (2019). Prior to that, she worked as an Assistant Curator at Calvert 22 Gallery, and delivered exhibitions Sanja Iveković, Unknown Heroine (2012) and ..how is it towards the east? (2013). In 2015 as part of the curatorial team at Nottingham Contemporary, she delivered the exhibitions Pablo Bronstein and the Treasures of Chatsworth (2015) and Rana Hamadeh, The Fugitive Image (2015). Marina Doritis is currently working with UK based artists Rachel Pimm and Paul Maheke to produce new online work for Artangel’s first hybrid physical and online exhibition, Afterness.
My Barbarian is an art collective made up of Malik Gaines, Jade Gordon, and Alexandro Segade. Their work uses performance to play with social difficulties, theatricalise historic problems, and imagine ways of being together. My Barbarian make plays, masks, videos, drawings, music, installations, texts, events, puppets, and paintings.
Pauline Boudry and Renate Lorenz have been working together in Berlin, Germany since 2007. They produce installations that choreograph the tension between visibility and opacity. Their films capture performances in front of the camera, often starting with a song, a picture, a film or a score from the near past. They upset normative historical narratives and conventions of spectatorship, as figures and actions across time are staged, layered and re-imagined. Their performers are choreographers, artists and musicians, with whom they are having a long-term conversation about the conditions of performance, the violent history of visibility, the pathologisation of bodies, but also about companionship, glamour and resistance.
Edward Thomasson makes plays, performances, videos and drawings about the complexity of social and sexual interaction. Often working with groups of trained and untrained performers, his work uses song, dance and enactment to describe the ways we try to understand each other and build relationships.
Jasmine Johnson works with people, recording words, objects and day-to-day activities. Drawings, videos and performances have been motivated by admiration, education, longing, searching for alternative worlds which could emerge through connection.They work as a lecturer at Nottingham Trent University and are currently undertaking a practice-led DPhil at Ruskin School of Art, University of Oxford.
Evan Ifekoya is an artist and energy worker who through sound, text, moving image and performance places demands on existing systems and institutions of power, to recentre and prioritise the experience and voice of those previously marginalised. The practice considers art as a site where resources can be both redistributed and renegotiated, whilst challenging the implicit rules and hierarchies of public and social space. Through archival and sonic investigations, they speculate on blackness in abundance. Their ongoing investigation considers the somatic experience of listening, the healing potential of sound and the spiritual dimension of sexuality.
P. Staff is an artist living and working in Los Angeles, USA and London, UK. Their work combines video installation, performance, and publishing, citing the ways in which history, technology, capitalism, and the law have fundamentally transformed the social constitution of our bodies today, with a particular focus on gender, debility, and biopolitics. They have exhibited extensively, gaining significant recognition and awards for their work. Their work is held in public and private collections internationally including MOMA, New York; MOCA, Los Angeles; and the Tate Collection, UK.
Christodoulos Panayiotou lives and works in Limassol, Cyprus and Paris, France. Encompassing sculpture, painting, video, photography, architectural interventions and performance, Panayiotou’s wide-ranging research focuses on the identification and uncovering of hidden narratives in the visual records of history and time. Often using the ancient and modern cultural histories of Cyprus and Greece as backdrop and starting point, Panayiotou choreographs and constantly reinvents versions of history, exploring the way in which simple gestures can act as subversive counterpoints to homogeneous, nationalist narratives.
https://www.instagram.com/mmdoritos/?hl=el
Queerness: μια λαχτάρα που μας ωθεί προς τα εμπρός, πέρα από τους απορριπτέους έρωτες και το επίπονο παρόν. Queerness είναι εκείνο το πράγμα που μας αφήνει να νιώσουμε ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι αρκετός, ότι πράγματι κάτι λείπει.
– José Esteban Muñoz
Video works από καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν τη μουσική, τον ήχο και την αφήγηση για να εξερευνήσουν queer αφηγήσεις. Στο επίκεντρο των επιλεγμένων έργων βρίσκεται η επιθυμία να μοιραστούν προσωπικές εμπειρίες και δημόσιες ιστορίες και να θίξουν ιδέες γύρω από τη σεξουαλικότητα και τις πολιτικές φύλου. Η έννοια της επιτελεστικότητας είναι εμφανής σε όλα τα έργα, υπενθυμίζοντας τα γραπτά του José Esteban Muñoz και την ουτοπική δυνατότητα της queer αισθητικής και του queer υποκειμένου.
Με σειρά προβάλλονται τα έργα:
My Barbarian
Counterpublicity, 2014
Σκηνοθετημένη βίντεο-περφόρμανς βασισμένη σε ένα δοκίμιο για τον Pedro Zamora, ακτιβιστή του AIDS και πρωταγωνιστή του Real World: San Francisco, γραμμένο από τον José Esteban Muñoz στο βιβλίο του Disidentifications. Τα τρία μέλη της ομάδας My Barbarian επανεκτελούν σκηνές από το The Real World με ένα αλλοτριωμένο ύφος, αντιστεκόμενα στην επιρροή της ριάλιτι τηλεόρασης, ακόμη και όταν αναρωτιούνται για την πολιτική της, αντιπαραβάλλοντας αυτές τις σκηνές με την σωματική απόδοση μουσικών βίντεο εμπνευσμένων από τη δεκαετία του '90, με στίχους προσαρμοσμένους από τη θεωρία του Muñoz για queer αντι-δημόσιες σφαίρες που λειτουργούν ενάντια στην κυριαρχία του ρατσισμού και της ομοφοβίας.
Pauline Boudry and Renate Lorenz
To Valerie Solanas and Marilyn Monroe in Recognition of their Desperation, 2013
Έξι ερμηνευτές ακολουθούν την παρτιτούρα To Valerie Solanas and Marilyn Monroe in Recognition of their Desperation, την οποία η συνθέτης Pauline Oliveros έγραψε το 1970 αφού διάβασε το κείμενο Scum Manifesto της Valerie Solanas (η οποία είναι επίσης γνωστή για τον πυροβολισμό του Andy Warhol). Η σύνθεση της Oliveros ζητά από τους ερμηνευτές να επιλέξουν πέντε τόνους ο καθένας και να παίξουν πολύ μεγάλους χρόνους, ρυθμισμένους ή όχι. Στο μεσαίο τμήμα του έργου οι ερμηνευτές καλούνται να μιμηθούν ο ένας τους τόνους και τις διαμορφώσεις του άλλου. Τα συνθήματα σε αυτό το κομμάτι δίνονται συλλογικά μέσω του φωτός - ένα κόκκινο τμήμα ακολουθείται από ένα κίτρινο και ένα μπλε τμήμα, ενώ υπάρχουν και δύο επιπλέον συνθήματα που δίνονται με strobe light. Το κομμάτι To Valerie Solanas and Marilyn Monroe in Recognition of their Desperation εκτιμά τις απρόβλεπτες και άγνωστες δυνατότητες που μπορεί να ενεργοποιηθούν με τη μη εξειδίκευση των τονικών και ρυθμικών ρυθμών. Τίποτα δεν είναι γνωστό εκ των προτέρων πριν από τη δημιουργία της μουσικής. Οι οδηγίες επιλέγονται προκειμένου να επιμείνουμε σε "μια συνεχή κυκλοφορία της εξουσίας" (Oliveros) μεταξύ ακρόασης και ήχου - ένα δούναι και λαβείν που απαιτεί, όπως λέει ο Oliveros, μια ασυνήθιστη προσοχή στη σχέση μεταξύ του εαυτού μας και των άλλων. Το έργο θέτει το ερώτημα για τις δυνατότητες και τα όρια μιας πολιτικής μουσικών και κινηματογραφικών μορφών. Μπορούν οι ήχοι, οι ρυθμοί και το φως να παράγουν queer σχέσεις; Μπορούν να γίνουν επαναστατικοί;
Edward Thomasson
Pressure, 2016
Το έργο διερευνά τον τρόπο με τον οποίο τα συναισθήματα διαχειρίζονται και οργανώνονται σε αμοιβαία επωφελείς σχέσεις. Κατασκευάστηκε και ηχογραφήθηκε στο σκηνικό του θεατρικού έργου της Thomasson, Volunteers (2016). Το βίντεο χρησιμοποιεί προφορικό λόγο και τραγούδι για να περιγράψει τρεις φανταστικές καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι επιτρέπουν οικειοθελώς να χρησιμοποιηθούν ως υποστήριξη για άλλους ανθρώπους προκειμένου να διατηρήσουν την ισορροπία τους. Δύο άνδρες κινούνται μέσα από ένα παιχνίδι ρόλων BDSM, μια εργοδότρια εξαναγκάζεται από το αφεντικό της να αναλάβει επιπλέον εργασία και μια γυναίκα προσφέρεται εθελοντικά ως σώμα για ένα μάθημα εκπαίδευσης μασάζ.
Jasmine Johnson
More Than Two: Omnibus, 2018
Το More Than Two: Omnibus είναι μια παράσταση όλων των επεισοδίων που αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο του συνεχιζόμενου έργου More Than Two του Johnson που ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2017. Τα επεισόδια βασίζονται στις αφηγήσεις ενός συνόλου ατόμων που μετέχουν σε εναλλακτικές σχέσεις μέσω μιας οθόνης. Χρησιμοποιώντας ακουστικά, οι ερμηνευτές αναπαράγουν τις λέξεις, τις εκφράσεις, τον τονισμό και τον ρυθμό των συνομιλιών παράλληλα με τη μουσική συνοδεία. Θέματα όπως το coming out, οι σεξουαλικές εφαρμογές και η αναπαραγωγή αντιμετωπίζονται με χιούμορ και αγωνία. Ηχογραφήσεις από συζητήσεις, συνεντεύξεις και πραγματικά ραντεβού τροφοδοτούν το έργο, με τους συνεντευξιαζόμενους να ενσωματώνονται υπερωριακά, να γίνονται τελικά συνεργάτες και να επινοούν τα μουσικά στοιχεία της παράστασης.
Evan Ifekoya
The Gender Song, 2014
Το The Gender Song είναι ένα προκλητικό κάλεσμα για τον τερματισμό των περιοριστικών κατηγοριοποιήσεων των φύλων, που ακούγεται πάνω σε ένα dancehall riddim. Είναι ένα από τα τέσσερα έργα μιας σειράς έργων που επιδιώκουν να αναθεωρήσουν τη μορφή του μουσικού βίντεο.
P. Staff
The Foundation, 2015
Το έργο συνδυάζει πλάνα που γυρίστηκαν γύρω από το Ίδρυμα Tom of Finland στο Λος Άντζελες μαζί με χορογραφημένες σκηνές σε ένα ειδικά κατασκευασμένο σκηνικό. Μαζί σχηματίζουν το πορτρέτο ενός χώρου και των πολλαπλών στρωμάτων ύπαρξης, των υπο-κοινοτήτων, των διαπροσωπικών σχέσεων και των ερωτικών και καλλιτεχνικών φαντασιώσεων που φιλοξενεί, προωθεί και προβάλλει ο χώρος. Αντί να εστιάζει στο έργο του Tom of Finland, το βίντεο του Staff ανακαλεί το ίδρυμά του ως σύνολο σχέσεων. Προβάλλοντας τη δική τους ταυτότητα και τον προσωπικό τους διάλογο με τις διαφορετικές κοινότητες του Ιδρύματος, για να εξετάσουν πώς οι ιδέες της διαγενεακής κληρονομιάς και της ανταλλαγής περιπλέκονται από την ταυτότητα και την παρουσίαση του φύλου. Σε αυτό το πλαίσιο, ενός νεότερου τρανς ατόμου μέσα σε ένα πλαίσιο που κυριαρχείται από την εμφανώς αρρενωπή, ανδρική ταυτότητα μιας παλαιότερης γενιάς. Το προσωπικό διερευνά τον τρόπο με τον οποίο σχηματίζεται και συγκροτείται μια συλλογή- τις κοινότητες που παράγουν και παράγονται από ένα σύνολο έργων- και τις ιδέες των σχέσεων και της φροντίδας μεταξύ των γενεών.
Christodoulos Panayioutou
Utopian Songs, 2007
Ο τίτλος αυτού του έργου είναι ένας στίχος από το τραγούδι The Impossible Dream, το οποίο περιλαμβάνεται στο έργο του Χριστόδουλου Παναγιώτου Utopian Songs, μια παράσταση που πραγματοποιήθηκε σε ένα ταξιδιωτικό πλοίο μεταξύ Πειραιά και Αίγινας το 2007. Το βλέμμα της κάμερας επικεντρώνεται σε έναν νεαρό άνδρα, ο οποίος παίζει κιθάρα και τραγουδά επτά τραγούδια παρμένα από μιούζικαλ που γράφτηκαν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Τα επιλεγμένα τραγούδια χρησιμοποιούν τον καιρό ως μεταφορά για να σκεφτούν ένα καλύτερο μέλλον- όπως το Tomorrow από το Annie και το Somewhere Over the Rainbow από τον Μάγο του Οζ. Ενώ η χρήση των αναλογιών του καιρού για την περιγραφή ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος έχει μακρά παράδοση στη γλώσσα και τη λογοτεχνία, αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι το μέσο που επιλέγεται για να αποδώσει αυτές τις ανέφικτες έννοιες της ουτοπίας.
*Η ταινία είναι ένα documentation της παράστασης.
Βιογραφικά
Η Marina Doritis είναι επιμελήτρια και συγγραφέας με έδρα το Λονδίνο. Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως παραγωγός στην Artangel, έναν οργανισμό με έδρα το Λονδίνο. Έχει εργαστεί σε διάφορα φιλόδοξα έργα του Artangel, όπως το Jorge Otero Pailos, The Ethics of Dust (2016), το Taryn Simon, An Occupation of Loss (2018) και το Andrea Luka Zimmerman και Adrian Jackson, Here for Life (2019). Πριν από αυτό, εργάστηκε ως βοηθός επιμελητή στην γκαλερί Calvert 22, και παρουσίασε τις εκθέσεις Sanja Iveković, Unknown Heroine (2012) και ..how is it towards the east? (2013). Το 2015, ως μέλος της επιμελητικής ομάδας του Nottingham Contemporary, πραγματοποίησε τις εκθέσεις Pablo Bronstein and the Treasures of Chatsworth (2015) και Rana Hamadeh, The Fugitive Image (2015). Αυτή τη στιγμή, συνεργάζεται με τους Βρετανούς καλλιτέχνες Rachel Pimm και Paul Maheke στην παραγωγή νέων διαδικτυακών έργων για την πρώτη υβριδική έκθεση της Artangel, το Afterness.
Το My Barbarian είναι μια καλλιτεχνική κολεκτίβα που αποτελείται από τους Malik Gaines, Jade Gordon και Alexandro Segade. Το έργο τους χρησιμοποιεί την περφόρμανς για να αναμετρηθεί με τις κοινωνικές δυσκολίες, να θεατροποιήσει ιστορικά προβλήματα και να φανταστεί τρόπους συνύπαρξης. Οι My Barbarian φτιάχνουν θεατρικά έργα, μάσκες, βίντεο, σχέδια, μουσική, εγκαταστάσεις, κείμενα, εκδηλώσεις, μαριονέτες και πίνακες ζωγραφικής.
Η Pauline Boudry και η Renate Lorenz εργάζονται μαζί στο Βερολίνο της Γερμανίας από το 2007. Παράγουν εγκαταστάσεις που χορογραφούν την ένταση μεταξύ ορατότητας και αδιαφάνειας. Οι ταινίες τους αποτυπώνουν παραστάσεις μπροστά στην κάμερα, συχνά ξεκινώντας από ένα τραγούδι, μια εικόνα, μια ταινία ή μια μουσική από το κοντινό παρελθόν. Ανατρέπουν τις κανονιστικές ιστορικές αφηγήσεις και τις συμβάσεις της θεαματικότητας, καθώς φιγούρες και δράσεις μέσα στο χρόνο σκηνοθετούνται, διαστρωματώνονται και επαναπροσδιορίζονται. Οι ερμηνευτές τους είναι χορογράφοι, καλλιτέχνες και μουσικοί, με τους οποίους έχουν μια μακροχρόνια συνδιαλλαγή για τις συνθήκες της παράστασης, τη βίαιη ιστορία της ορατότητας, την παθολογικοποίηση των σωμάτων, αλλά και για τη συντροφικότητα, την αίγλη και την αντίσταση.
Ο Edward Thomasson δημιουργεί θεατρικά έργα, παραστάσεις, βίντεο και σχέδια σχετικά με την πολυπλοκότητα της κοινωνικής και σεξουαλικής αλληλεπίδρασης. Δουλεύοντας συχνά με ομάδες εκπαιδευμένων και μη εκπαιδευμένων ερμηνευτών, το έργο του χρησιμοποιεί το τραγούδι, το χορό και την ενσάρκωση για να περιγράψει τους τρόπους με τους οποίους προσπαθούμε να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον και να οικοδομήσουμε σχέσεις.
Η Jasmine Johnson εργάζεται με ανθρώπους, καταγράφοντας λέξεις, αντικείμενα και καθημερινές δραστηριότητες. Τα σχέδια, τα βίντεο και οι περφόρμανς της αντλούν κίνητρα από τον θαυμασμό, την εκπαίδευση, τη λαχτάρα, την αναζήτηση εναλλακτικών κόσμων που θα μπορούσαν να προκύψουν μέσω της σύνδεσης.Εργάζεται ως λέκτορας στο Nottingham Trent University και αυτή τη στιγμή πραγματοποιεί ένα practice-led διδακτορικό δίπλωμα (DPhil) στο Ruskin School of Art, University of Oxford.
Ο Evan Ifekoya είναι ένας καλλιτέχνης και επαγγελματίας της ενέργειας που μέσω του ήχου, του κειμένου, της κινούμενης εικόνας και της περφόρμανς θέτει αιτήματα στα υπάρχοντα συστήματα και τους θεσμούς εξουσίας, ώστε να αναδείξουν και να δώσουν προτεραιότητα στην εμπειρία και τη φωνή εκείνων που προηγουμένως είχαν περιθωριοποιηθεί. Η πρακτική του θεωρεί την τέχνη ως χώρο όπου οι πόροι μπορούν να αναδιανεμηθούν και να επαναδιαπραγματευτούν, ενώ παράλληλα αμφισβητεί τους σιωπηρούς κανόνες και τις ιεραρχίες του δημόσιου και κοινωνικού χώρου. Μέσω αρχειακών και ηχητικών ερευνών, αναλογίζεται τη μαυρίλα σε αφθονία. Μέσα από συνεχή έρευνά εξετάζει τη σωματική εμπειρία της ακρόασης, τη θεραπευτική δυναμική του ήχου και την πνευματική διάσταση της σεξουαλικότητας.
P. Staff, καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ και στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Συνδυάζει βίντεο-εγκατάσταση, περφόρμανς και εκδόσεις, παραθέτοντας τους τρόπους με τους οποίους η ιστορία, η τεχνολογία, ο καπιταλισμός και ο νόμος έχουν μεταμορφώσει ριζικά την κοινωνική συγκρότηση των σωμάτων μας σήμερα, με ιδιαίτερη έμφαση στο φύλο, την αδυναμία και τη βιοπολιτική. Έχει εκθέσει εκτενώς, κερδίζοντας σημαντική αναγνώριση και βραβεία. Έργα του Staff βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές διεθνώς, όπως το MOMA της Νέας Υόρκης, το MOCA του Λος Άντζελες και η συλλογή Tate του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ο Χριστόδουλος Παναγιώτου ζει και εργάζεται στη Λεμεσό και στο Παρίσι. Περιλαμβάνοντας γλυπτική, ζωγραφική, βίντεο, φωτογραφία, αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις και περφόρμανς, η ευρεία έρευνα του Παναγιώτου επικεντρώνεται στον εντοπισμό και την αποκάλυψη κρυμμένων αφηγήσεων στα οπτικά αρχεία της ιστορίας και του χρόνου. Χρησιμοποιώντας συχνά την αρχαία και σύγχρονη πολιτιστική ιστορία της Κύπρου και της Ελλάδας ως φόντο και αφετηρία, ο Παναγιώτου χορογραφεί και επανεφευρίσκει συνεχώς εκδοχές της ιστορίας, εξερευνώντας τον τρόπο με τον οποίο απλές χειρονομίες μπορούν να λειτουργήσουν ως ανατρεπτικές αντιθέσεις σε ομοιογενείς, εθνικιστικές αφηγήσεις.
